آویشن یکی از گیاهان معروف از تیره نعناع‌ها است. این گیاه به صورت دارویی در طب سنتی استفاده می‌شود. خواص مختلفی و روش‌های متفاوتی برای مصرف آویشن وجود دارد که در این مطلب می‌خواهیم به آن‌ها بپردازیم. اما قبل از هر چیز بهتر است با تاریخچه و ترکیباتی که درون آن وجود دارد آشنا شویم.

تاریخچه آویشن

آویشن را با نام علمی Thymes نیز می‎شناسند. زادگاه این گیاه در حوزه دریای مدیترانه است. مردم این منطقه به دلیل گل‌های صورتی و بنفشی که داشت به سمت آن جلب شدند. برگ‌های کوچک و کرک‌دار و میوه‌های ۴ دانه ریز قهوه‌ای روی این گیاه طعم و بویی مطبوع را در آن ایجاد کرده بود. اولین افرادی که از این گیاه استفاده کردند، آن را به عنوان دارویی معطر برای غذا، بدن، دهان و پاها معرفی کردند. در مصر باستان به عنوان برطرف‌کننده بوی دهان، در مصر برای مومیایی کردن اجساد، در رُم برای طعم دهی به غذا و … استفاده می‌شد.

رفته‌رفته آویشن پای خود را به درون عطاری‌ها نیز باز کرد و پس از آن در صنعت نیز برای تولید محصولات آرایشی و بهداشتی مورد استفاده قرار گرفت.

اگر سری به اسناد علمی گیاهان بزنید، آویشن را با اسامی مختلفی مانند حاشا، اوشن و صعترالحمیر نیز خواهید دید. همچنین در زبان کردی به آن جعتری، آنخ، آزوه یا هه زوه، در زبان گیلکی پلنگ مشک، در زبان ترکی کهلیک اوتو، کهلیک اوتی، کاکله اوتی و در زبان لری با نام اوشوم شناخته می‌شود. اسامی دیگری مانند صعتر، زعتر، اوشن، اشمه کوهی، سی سنبر و سوسنبر نیز در مورد این گیاه عنوان شده است.